Όπως κάθε ταξίδι, έτσι και το δικό μου έφτασε στο τέλος του. 8 χρόνια μέσα στην οργάνωση και είχε φτάσει η ώρα να πούμε το γεια. Όχι αντίο γιατί θα ξαναβρισκόμασταν. Ένα κομμάτι της ψυχής μας θα βρίσκεται πάντα εκεί. Οι αναμνήσεις θα μας συντροφεύουν, εξάλλου αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά.
Μέσα από τη ΔΑΠ γαλουχηθήκαμε, αντρωθήκαμε, μάθαμε στα δύσκολα και τα καταφέραμε.
Ήταν τα χρόνια της αθωότητάς μας, κι ας θέλουν κάποιοι να μας πείσουν για το αντίθετο. Ήταν τα χρόνια της αθωότητάς μας γιατί είχαμε όνειρα, πιστεύαμε πως μπορούσε ο καθένας από εμάς να αλλάξει τον κόσμο, πιστεύαμε πως όλα ήταν εφικτά και δεν είχαμε ποτέ οροφή στους στόχους.
Τι κι αν τα χρόνια περάσανε, με τους περισσότερους μπορεί να χαθήκαμε, μπορεί. να έχουμε κάποιοι άσπρα ή κάποιοι λίγα λιγότερα μαλλιά, τι κι αν αυτοί που έμειναν πίσω μας πικράνανε, αυτό που μας συνδέει όλους, εχθρούς και φίλους, είναι ότι “ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΑΠΙΤΗΣ ΠΑΝΤΑ ΔΑΠΙΤΗΣ”.