Νομιμοποίηση των πολέμων η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης.

«..Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μια από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοχτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν από τους Ναζί χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί. Ανάμεσα σε αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό». (Στάθης Σταθάς, Διστομίτης).
Η δικαστική διαμάχη που είχε ξεκινήσει 17 χρόνια πριν έληξε άδοξα για την ελληνική πλευρά. Το διεθνές δικαστήριο της Χάγης απέρριψε τις ελληνικές αξιώσεις. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να μπορούσαμε να μπούμε στο μυαλό αυτών των δικαστών και να βλέπαμε το πραγματικό σκεπτικό τους πίσω από την απόφαση.
Ο φόνος είναι φόνος όπου και αν λαμβάνει χώρα. Δε μιλάμε για πολεμική μάχη αλλά για ωμή σφαγή άμαχου πληθυσμού, οι οποίοι το μόνο «λάθος» που είχαν κάνει ήταν ότι γεννήθηκαν Έλληνες και ήταν μέρος ενός ολόκληρου έθνους που αντιστάθηκε σθεναρά απέναντι στο Γερμανό κατακτητή.
Δεν είναι απόφαση για το χθες, για την τότε σφαγή, αλλά μήνυμα για το σήμερα. Το δικαστήριο της Χάγης έστειλε ένα σαφές μήνυμα προς την ελληνική πλευρά και έθεσε μια ασπίδα προστασίας στη Γερμανία. Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι παραπέμπει το θέμα της διεκδίκησης στην ελληνική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αποδείξει τώρα ότι σέβεται τους αγώνες και τις θυσίες όλων αυτών των ανθρώπων για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα.
Είναι χρυσή ευκαιρία να αποδείξουν οι κυβερνώντες ότι, αυτό που σιγοψιθυρίζεται από πολλούς αναφορικά με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τη Γερμανική πλευρά περί μη έγερσης αξιώσεων από την Ελλάδα δεν υφίσταται.
Η μικρή ελλαδίτσα του σήμερα, ήταν πραγματικά μεγάλη τότε, ίσως αυτήν τη στάση μας να πληρώνουμε ακόμα και ως τι μέρες μας.
Η περήφανη Ελλάδα του χθες ας αποτελέσει φάρο για όλους εμάς και πολύ περισσότερο για αυτούς που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους.