Όλοι οι φορολογούμενοι αυτήν την περίοδο καλούμαστε να υποβάλλουμε τις δηλώσεις φόρου εισοδήματος για το οικονομικό έτος 2012(δηλαδή για τα εισοδήματα που αποκτήσαμε το 2011). Οι αντιδράσεις όλων μόλις ενημερωνόμαστε για την εκκαθάριση του φόρου και το ποσό που καλούμαστε να πληρώσουμε θεωρώ πως είναι η ίδια και το συναίσθημα ένα, απόγνωση.
Η μείωση του αφορολογήτου από τις 12.000,00 στις 5000,00 ευρώ δημιουργεί από μόνο του μία αύξηση του φόρου κατά 700,00 κατ’ άτομο ή 1400,00 ευρώ για το ανδρόγυνο. Αν συνυπολογίσουμε και τις μειώσεις ή και καταργήσεις φοροαπαλλαγών και εκπτώσεων οδηγούμαστε σε αυτό που τα στατιστικά λένε ότι ο φόρος που θα κληθούμε να πληρώσουμε φέτος είναι κατά μέσο όρο πάνω από 1500,00 ευρώ. Το δυστύχημα βεβαίως είναι, ότι καλούμαστε να πληρώσουμε το φόρο για τα εισοδήματα του 2011 με τα ακόμα χαμηλότερα εισοδήματα που έχουμε όλοι το 2012.
Αναμφίβολα, το κακό έχει ήδη γίνει. Ωστόσο, επιβάλλεται ουσιαστική αλλαγή του φορολογικού πλαισίου, με κύριο άξονα την επιβίωση των πολιτών και την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας. Η «ανωμαλία», που τώρα δημιουργείται στην αγορά, θα φανεί το επόμενο διάστημα. Η αδυναμία πληρωμής από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού θα οδηγήσει ουσιαστικά σε αδυναμία είσπραξης εσόδων από το κράτος και ο φαύλος κύκλος ξεκινά.
Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί η ανάπτυξη, που το σύνολο των κομμάτων ευαγγελίζονται, είναι μόνο μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών. Το κράτος πρέπει να σχεδιάσει σε μακροχρόνια ορίζοντα, ενώ επιτέλους, το φορολογικό και κατ’ επέκταση τα οικονομικά του κράτους πρέπει να είναι αποτέλεσμα εθνικής, ακόμα και κομματικής συνεννόησης. Δεν μπορεί κάθε Υπουργός να αλλάζει το φορολογικό νόμο. Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις δεν είναι πειραματόζωα. Κι αν τα προηγούμενα χρόνια, η όποια ευμάρεια όλων μας, μπορούσε να υπερνικήσει τις αντιξοότητες που εμφανίζονταν, σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει.
Ο άξονας της ανάπτυξης πρέπει να είναι ουσιαστικός και όχι σε φιλοσοφικό επίπεδο, σε αντίθετη περίπτωση το μέλλον διαγράφεται με μελανό. Οι πολιτικοί, αλλά πολύ περισσότερο αυτοί που νομοθετούν, πρέπει να βγουν από τους τέσσερις τοίχους των γραφείων τους και να αντικρύσουν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Κράτος και πολίτες δεν είναι αντίπαλοι αλλά συνοδοιπόροι. Αν ένα από τα δύο μέλη καταρρεύσει θα συμπαρασύρει και το άλλο. Και αν θέλουμε να δούμε και πιο ρεαλιστικά την πραγματικότητα, η σχέση κράτους με τους πολίτες είναι ετεροβαρής, οι πολίτες είναι πιο ουσιαστικοί και πιο χρήσιμοι από την επιβίωση του κράτους, γιατί κράτος χωρίς πολίτες δεν υφίσταται, ενώ οι πολίτες μπορούν να δημιουργήσουν «κράτος»
Ο πολίτης πρέπει να είναι στο επίκεντρο. Η σωτηρία της Ελλάδας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει στη λογική της εξόντωσης των πολιτών.
