Κανένας δε σώθηκε ζώντας με δανεικά. Γιατί η Ελλάδα να είναι η Εξαίρεση;

05/02/2012 0

Δε χρειάζεται κάποιος να έχει σπουδάσει οικονομικά, να έχει μελετήσει τις διάφορες θεωρίες για να μπορεί να αντιλαμβάνεται το αυτονόητο. Αλλά ακόμα και αν έχει σπουδάσει την οικονομική επιστήμη σε κανένα βιβλίο και σε κανένα μάθημα δεν του έχουν πει πως για να σώσει μια επιχείρηση, ένα σπίτι ή ακόμα και τον εαυτό του, ότι θα πρέπει να δανείζεται.
Πως είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε να πατήσει γερά στα πόδια του ζώντας με δανεικά; Τι θα γίνει όταν για οποιοδήποτε αστάθμητο παράγοντα δε θα μπορεί να πληρώσει τις δόσεις; Αν είναι επιχείρηση θα χρεοκοπήσει και θα κλείσει και θα της πάρουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία. Αν είναι άτομo θα χάσει κινητή και ακίνητη περιουσία και θα βρεθεί στο δρόμο. Αν είναι κράτος; Ακριβώς τα ίδια. Μόνο που το κράτος αν «κλείσει» θα συμπαρασύρει μαζί του τόσο τις επιχειρήσεις όσο και τα μεμονωμένα άτομα.
Η λύση είναι το κράτος να παράξει πλούτο μέσα στα όρια των δυνατοτήτων που αυτό έχει. Να δώσει κίνητρα σε εγχώριους και ξένους επενδυτές να επενδύσουν τα λεφτά τους στη χώρα μας, να μπορέσει με τις δικές του δυνάμεις να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Πόσο οικονομικά ορθόν θα ήταν ως άτομα για να ικανοποιήσουμε τις καταναλωτικές μας ανάγκες δανειζόμενοι συνέχεια; Να παίρνουμε νέα δάνεια για να αποπληρώσουμε τα προηγούμενα οδηγούμενοι σε έναν αέναο φαύλο κύκλο; Η απάντηση προφανής. Γιατί, λοιπόν, αυτό να το κάνουμε πάγια τακτική σαν κράτος;
Σίγουρα δεν είναι ακριβώς συγκρίσιμα τα μεγέθη αλλά σε πρώτη ανάγνωση η λογική είναι ακριβώς η ίδια είτε μιλάμε για το μέρος είτε για το όλον.
Από την άλλη όμως πόσο μπορούμε να αντέξουμε σαν λαός να ζούμε με το συνεχόμενο φόβο της απειλής της χρεοκοπίας; Πόσο θα μας φοβερίζουν με την επιστροφή στη δραχμή; Και αυτές οι απειλές είναι πραγματικά ικανές για να συνεχιζόμαστε να δανειζόμαστε στο διηνεκές; Και τι τελικά είναι αυτός ο φόβος της επιστροφής στη δραχμή;
Αλλαγή λογικής και αλλαγή πολιτικής χρειάζεται. Να δούμε επιτέλους την οικονομία σαν μία μακροχρόνια και διαρκή διαδικασία όπου το κράτος έχει πρώτα ανάγκη τα άτομα και τις επιχειρήσεις χωρίς κατ’ ανάγκη να ισχύει και το αντίστροφο.