Παραθέτω ένα απόσπασμα από τον επίλογο της διπλωματικής μου: “Το να είσαι υπέρ ή κατά της παγκοσμιοποίησης είναι το ίδιο άτοπο όσο και το να υποστηρίζεις ότι είσαι υπέρ ή κατά της βροχής. Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο που δημιούργησε η τεχνολογία και δεν πρόκειται να φύγει μόνο και μόνο επειδή δεν μας αρέσει ή δεν μας εξυπηρετεί. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση έχει θερμούς υποστηρικτές, φανατικούς αντιπάλους (που κινούνται κυρίως στο πλαίσιο της ιδεολογίας και της πολιτικής) και στοχαστές που αναλύουν το φαινόμενο με ιδιαίτερα κριτική διάθεση. Η παγκοσμιοποίηση δεν αμφισβητείται ως υπαρκτή. Παρουσιάζεται ταυτόχρονα ως αναπόφευκτη αλλά και επικίνδυνη. Ειδικότερα, όσοι τα τελευταία χρόνια αντιδρούν στην παγκοσμιοποίηση κινούνται από την άποψη ενός συντηρητικού εθνικισμού ή θέλουν να καταγγείλουν την επιδείνωση των όρων ζωής του σύγχρονου κόσμου.
Ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, που συγκλόνισαν τις ΗΠΑ αλλά και όλον τον πολιτισμένο κόσμο και βέβαια οι μετέπειτα εξελίξεις με τον πόλεμο στο Ιράκ, την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν και την γενικότερη κλιμακούμενη αστάθεια στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για μεγαλύτερη αφοσίωση και συνέπεια στην εφαρμογή των διεθνών κανόνων και στην ενδυνάμωση του ρόλου των διεθνών οργανισμών.
Πρέπει όμως να αγωνιστούμε υπέρ μιας δίκαιης παγκοσμιοποίησης που θα πραγματοποιηθεί για το καλό των λαών και όχι για τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει αποκλειστικά. Οι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης μοιάζουν με τους αγανακτισμένους κολίγους του μεσαίωνα που επαναστατούσαν μεν κατά του φεουδάρχη (πολλές φορές με μεγάλη βιαιότητα), αλλά δεν καταλάβαιναν ούτε τι χρειάζονταν, ούτε ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Πιστεύω, όμως, ότι ο κόσμος διαθέτει πνευματικές και κοινωνικές δυνάμεις ικανές να δώσουν απαντήσεις στα σύγχρονα ζητούμενα και να διαμορφώσουν το περιεχόμενο της νέας εποχής, και ότι ο άνθρωπος έχει έμφυτη τη βούληση και τη δύναμη να διεκδικεί διαχρονικά την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ευημερία του.
Σαν κατακλείδα της διπλωματικής μου εργασίας θα έλεγα ότι: Πρέπει ως Έλληνες, ως Ευρωπαίοι και σαν πολίτες του κόσμου να επιζητούμε την παγκοσμιότητα παρά το γεγονός ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν έχει όλες τις πλευρές θετικές.”