Η «πατριδοσύνη» είναι ένας αδόκιμος όρος, αλλά ταυτόχρονα και ο πιο γλαφυρός για να περιγράψουμε ένα φαινόμενο αυτής της προεκλογικής περιόδου, αυτό της αγάπης προς την πατρίδα. «Δεξιοί» και «αριστεροί» κομπάζουν ξάφνου για το ποιος αγαπάει περισσότερο την Ελλάδα, ποιος είναι περισσότερο πατριώτης. Αυτός ο πλειστηριασμός «πατριδοσύνης» είναι και όψιμος από ορισμένους και εκ του πονηρού από το σύνολο των εκφραστών της.
Προσωπική άποψη είναι πως δεν υπάρχει πατριδόμετρο, δεν μετριέται η αγάπη του καθενός από εμάς για την πατρίδα. Δεν μπορώ σαν άτομο να δεχτώ πως κάποιος είναι πιο πατριώτης από μένα, ούτε από την άλλη πως εγώ είμαι πιο πατριώτης από κάποιον άλλο.
Είμαστε όλοι Έλληνες, όλοι βιώνουμε την ίδια καθημερινά προβλήματα, όλοι είμαστε απογοητευμένοι, Όμως, ούτε η αγανάκτηση, ο θυμός ή τα καθημερινά προβλήματα μπορούν να περιοριστούν σε κάποια κομματικά στεγανά. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να καπηλεύεται κατά το δοκούν την πατρίδα.
Μην ξεχνάμε, πως όταν κάποιοι μιλούσαν για πατρίδα και Ελλάδα μερικοί τους χλεύαζαν και τους θεωρούσαν ακόμα και μιάσματα της κοινωνίας. Τώρα βέβαια οι καιροί άλλαξαν, τώρα είναι πολύ της μόδας να λες πως είσαι πατριώτης, πουλάει και οι καιροσκόποι το μυρίστηκαν.
Που ήταν άραγε όλοι αυτοί οι πατριώτες τον καιρό των Ιμίων, τον καιρό που ταπεινώνονταν η Ελλάδα εθνικά; Μεγάλη κουβέντα και ίσως μακρινή, αλλά λαός που δε σέβεται το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να τα ξαναζήσει.
Ας είμαστε όλοι λίγο πιο σοβαροί, λίγο πιο μετρημένοι στο τι λέμε και στο τι, σε θεωρητικό και μόνο πεδίο, πρεσβεύουμε, διαφορετικά εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να μεταβεί από το στάδιο του πατριώτη σε αυτό του πατριδοκάπηλου.
Δε θέλουμε όψιμους πατριώτες, πατριώτες με την ευρεία έννοια του όρου είμαστε όλοι, θέλουμε ανθρώπους με όραμα για αυτόν τον τόπο. Ανθρώπους που να φέρουν έναν νέο πολιτικό πολιτισμό.