“Στόχος μας ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο”, αναφέρει ο τίτλος της συνέντευξης. Αναλογιζόμενος τα χρόνια που πέρασαν και κάνοντας μία αναδρομή ως και σήμερα τα μόνα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι η θλίψη και η οργή.
Θλίψη για την οπισθοδρόμηση, θλίψη για τα όνειρα μας που έμειναν ημιτελή, θλίψη για την σκουπιδούπολη που είναι σήμερα το Α.Π.Θ..
Οργή για τις “δυνάμεις” του χθες που επιθυμούν και επιδιώκουν την οπισθοδρόμηση, οργή για τις παρατάξεις που τους εξυπηρετεί όλο αυτό το σκηνικό υπανάπτυξης, οργή για τις ακολουθούμενες πολιτικές που γυρίζουν τις πλάτες στο πιο σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, των νέων.
Δυστυχώς η εικόνα του Α.Π.Θ. αλλά και των περισσοτέρων πανεπιστημίων παραμένη η ίδια αν όχι και χειρότερη.
.
Το πρόβλημα έχει ονοματεπώνυμο στα πανεπιστήμια, όσοι εθελοτυφλούν απλά βάζουν την ταφόπλακα στο μέλλον των παιδιών μας