Επιτυχία θεωρείται ότι σε 8 χρόνια θα βρισκόμαστε, όπου ήμασταν 3 χρόνια πριν.

Η κυβέρνηση και το οικονομικό επιτελείο πανηγυρίζει ότι για άλλη μία φορά έσωσε τη χώρα. Η χρεοκοπία απεφεύχθη (άραγε πόσο πιθανή ήταν είναι ένα άλλο ζήτημα) με πoιο όμως κόστος για τους πολίτες;
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το περιβάλλον που έχει ήδη διαμορφωθεί στην ελληνική οικονομία, όπου η ύφεση είναι παρούσα, διαρκής και η πολυπόθητη ανάκαμψη ακόμα δε φαίνεται στον ορίζοντα, και πως άλλωστε; Όταν όλη η οικονομική πολιτική εξακολουθεί να είναι φοροεισπρακτική, όταν δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα και στρατηγική αντιμετώπισης των συνεπειών όλων αυτών των μέτρων;
Προέκυψε κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 100δις ευρώ, πως αυτό μεταφράζεται σε ανακούφιση για τους φορολογούμενους πολίτες; Δεν είναι δυνατόν να μειώνεις τους μισθούς, τις συντάξεις σε μισθωτούς και συνταξιούχους να αυξάνεις το ΦΠΑ και τους φόρους στις εταιρείες και να μην λαμβάνεις σαν κράτος μέτρα ασπίδας για όλους αυτούς. Μέτρα ανάπτυξης ώστε να αναθερμανθεί και πάλι η ελληνική οικονομία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τιμή του πετρελαίου, όπου ακόμα και σήμερα, δυστυχώς, η ελληνική οικονομία βασίζεται σε αυτό. Κρίνεται αναγκαία η μείωση του, έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε  μια αλληλουχία πτώσης των παγίων εξόδων το οποίο τελικά θα οδηγήσει σε αύξηση των εσόδων του ελληνικού κράτους από την αύξηση της παραγωγής.
Πως είναι δυνατόν αυτό που ακόμα κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών το βλέπει, οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου να επιμένουν στη λογική των φόρων; Είναι πραγματικά απορίας άξιο και μάλλον δε θα πάρουμε ποτέ απάντηση.
Και να υπενθυμίσω σε όλους όσους μας έσωσαν ότι πέτυχαν η Ελλάδα να βρίσκεται το 2020 εκεί όπου βρισκόταν το 2009, θα περάσουν δηλαδή 8 χρόνια για να βρεθούμε 3 χρόνια πριν από το σήμερα.