Στο editorial του περιοδικού αποτυπώνονται ανάγλυφα οι τότε ανησυχίες μας. Ανησυχίες νέων και δραστήριων ανθρώπων, που το κύριο μέλημα τους ήταν το καλό του πανεπιστημίου και η απρόσκοπτη στήριξη των αρχών και των θέσεων της παράταξης μας, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σε αυτόν το χώρο.
Στο πλάι φαίνονται και οι συντελεστές αυτής της προσπάθειας, παιδιά τότε δίναμε τον δικό μας αγώνα, ονειρεύομασταν ένα καλύτερο αύριο για τα πανεπιστήμια και για την κοινωνία.
Σε μία φράση συνοψίζονται όλες μας οι αγωνίες:
“Κάθε άνθρωπος είναι σαν ένα ναυάγιο. Χρειάζεται να ναυαγήσει πολλές φορές για να γίνει θαλασσοπούλι”…