Οι ιδεοληψίες ανέκαθεν αποτελούσαν τροχοπέδη της ανάπτυξης και της εξέλιξης των κοινωνιών. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της ίδρυσης των Μη Κρατικών Πανεπιστημίων. Η παραφιλολογία γύρω από το συγκεκριμένο θέμα είναι μεγάλη όπως και μεγάλη είναι και η άρνηση, από μερίδα του πολιτικού κόσμου κυρίως της Αριστεράς, να δουν κατάματα την πραγματικότητα.
Πως είναι δυνατόν να αποδεχόμαστε την ιδιωτική (και όχι την Μη Κρατική) παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας, και να την ξορκίζουμε όταν μιλάμε για τα Πανεπιστήμια; Έχουμε ιδιωτικά Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια αλλά όχι Πανεπιστήμια, κάτι που μόνο υποκριτικό μπορεί ο καθένας να το χαρακτηρίσει.
Ζούμε στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης και είμαστε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου η μετακίνηση ανθρώπων είναι ελεύθερη, μπορεί ο καθένας να ταξιδέψει στην Ευρωζώνη να φοιτήσει σε αμφιβόλου ποιότητας Πανεπιστήμιο, να λαμβάνει το πτυχίο του και την ίδια στιγμή να αναγνωρίζεται ως ισότιμο με το ελληνικό.
Επιτέλους κάποια στιγμή η υποκρισία πρέπει να εκλείψει, η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία είναι ένας μύθος καθώς κοστίζει πολλές χιλιάδες ευρώ για κάθε παιδί της ελληνικής οικογένειας. Κοστίζει εκατομμύρια ευρώ στην ελληνική οικονομία σε συνάλλαγμα που φεύγει στο εξωτερικό και κυρίως κοστίζει σε ανθρώπινο δυναμικό το οποίο το οδηγούμε εκτός ελληνικής κοινωνίας. Υπολογίζεται ότι περίπου 25000 Έλληνες Φοιτητές κάθε χρόνο πηγαίνουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και το κόστος του συναλλάγματος ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια ευρώ και μιλάμε για την Ελλάδα της κρίσης.
Η λύση στο πρόβλημα είναι η ίδρυση των Μη Κρατικών Πανεπιστημίων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα από ΝΠΔΔ. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται πολιτική βούληση αλλά κυρίως αλλαγή του άρθρου 16 του συντάγματος όπου στην παράγραφο 5 αναφέρεται πως και με ποιες προϋποθέσεις παρέχεται η τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Εύκολα λοιπόν, διαπιστώνει και ο πλέον δύσπιστος ότι μιλάμε για ένα πρόβλημα με πολλές προεκτάσεις τόσο οικονομικές όσο και κοινωνικές. Ένα πρόβλημα δομικό, με βαθιές ρίζες στο συστημικό κράτος γι’ αυτό και διογκώνεται μέρα με τη μέρα. Προφανώς τα συμφέροντα που απειλούνται από τα Μη Κρατικά Πανεπιστήμια είναι μεγάλα γι’ αυτό και η άρνηση σθεναρή.
